W amerykańskim stanie Iowa zrobiło się głośno gdy dyrekcja
szkoły dowiedziała się, że w ich placówce pracuje morderczyni
nastolatki. 64-letnia Paula Pace należała do rodziny Gertrude
Baniszewski, której członkowie w połowie lat 60. zostali skazani za
torturowanie i zamordowanie 16-letniej Sylvii Marie Likens. Zabójstwo i praktyki cielesne, które stosowali wobec dziewczyny do dziś nazywają za oceanem "najbardziej straszliwą
zbrodnią, jaką popełniono w stanie Indiana".
Przeczytajcie całą tą przerażającą historię, która rozegrała się 48 lat temu i dowiedzcie się co się dzieje teraz z jedną z sadystek, która brała w tym wszystkim udział.
26 października 1965 roku bardzo zdenerwowany chłopiec powiadomił
posterunek policji w Indianapolis o śmierci młodej dziewczyny. Dzwonił z
budki telefonicznej na stacji Shell, znajdującej się w biednej
dzielnicy miasta. Powiedział, że w domu przy 3850 East New York Street
policja znajdzie ciało młodej kobiety.
Gdy policjanci dotarli pod wskazany adres, ich oczom ukazał się
obskurny, zaniedbany dom. W piwnicy znaleźli wychudzone zwłoki
16-letniej dziewczyny, Sylvii Marii Likens. Jej cialo pokrywała duża
ilość siniaków i ponad 100 małych ran, które później zidentyfikowano
jako ślady po przypalaniu papierosem. Funkcjonariusze zauważyli też
miejsca zupełnie pozbawione skóry. Sylvia miała wyciętą na piersi dużą
liczbę 3, jednak bardziej wstrząsający okazał się napis na brzuchu,
wypalony drukowanymi literami:
JESTEM PROSTYTUTKĄ I JESTEM Z TEGO DUMNA!
Tego niebywale brutalnego morderstwa dokonały dzieci w wieku 11-12 lat.
Przewodziła im 37-letnia Gertrude Baniszewski, która opiekowała się
Sylvią i jej 15-letnią niepełnosprawną siostrą Jenny Fay od początku
lipca 1965 roku. Jenny Fay była lekko sparaliżowana i nosiła na nodze
wspomagającą klamrę. Rodzice dziewczynek oddali je pod opiekę pani
Baniszewski, by móc spokojnie podróżować po kraju z grupą cyrkowców.
Pani Baniszewski
Gertrude Baniszewski nie miała lekkiego życia, ale nigdy nie weszła w
konflikt z prawem. Urodziła się w 1929 roku jako trzecie dziecko z
sześciorga rodzeństwa w niezbyt zamożnej rodzinie. Gertrude zawsze
bardziej kochała tatę niż mamę, więc bardzo przeżyła jego wczesną
śmierć. Zmarł na atak serca, gdy miała 11 lat. Od tego czasu między nią a
matką wybuchały regularne kłótnie. Po skończeniu 16 lat dziewczyna
postanowiła zakończyć edukację i poślubić 18-letniego Johna Baniszewski.
Szybko zaszła w ciążę, co również w przyszłości zdarzało się jej nader
często. John był policjantem, jednak nie przeszkadzało mu to w częstym
biciu żony. Ten sposób rozwiązywania problemów rodzinnych doprowadził do
rozpadu małżeństwa po 10 latach wspólnego życia.
Zaraz po rozwodzie Gertrude poznała Edwarda Guthrie i wyszła za niego za
mąż. Małżeństwo przetrwało tylko 3 miesiące. Edward nie chciał
utrzymywać czwórki dzieci z poprzedniego związku żony. Po kolejnym
rozwodzie Gertrude wróciła do Johna. Pobrali się, a po siedmiu latach
ponownie rozwiedli. Owocem tego związku było 2 dzieci.
W 1963 roku na 37-letnią Gertrude zwrócił uwagę 23-letni Dennis Lee
Wright. Przez jakiś czas żyli ze sobą bez ślubu, mimo że nie było to
wówczas społecznie akceptowane. Związek nie był udany, Dennis nie
szanował swojej partnerki. Mimo to Gertrude dwukrotnie zaszła z nim w
ciążę - pierwszą poroniła, ale potem urodziła Dennisa Juniora. Wtedy też
Dennis Lee Wright porzucił kochankę.
Gertrude nie wyglądała więc zbyt dobrze, gdy poznała rodzinę Likens.
Miała zatroskaną i przedwcześnie postarzałą twarz. Zanim skończyła 40
lat, była już 13 razy w ciąży. Urodziła siedmioro dzieci, sześć razy
poroniła. Odpalała jednego papierosa od poprzedniego, cierpiała na
astmę, zapalenie oskrzeli i nerwicę. Utrzymywała się z okazjonalnych
datków i równie sporadycznych alimentów. Od czasu do czasu pracowała
przy prasowaniu i pilnowaniu dzieci. Nie chcąc, by ludzie dowiedzieli
się, że jej najmłodsze dziecko pochodziło z niezalegalizowanego związku,
przedstawiała się jako "pani Wright".
Betty Likens i jej mąż Lester razem z dziećmi przebywali w tym czasie w
okolicy. Likens ciągle szukał stałej pracy, rodzina często więc
zmieniała miejsce zamieszkania.
Sylvia i Jenny spacerowały razem z nowo poznaną koleżanką, Darlene
McGuire. Spotkały Paulę Baniszewski, otyłą i złośliwą 17-latkę.
Zaprosiła nowopoznane dziewczyny do siebie. Czas mijał im przyjemnie i
szybko - żartowały, piły sok. Wieczorem Paula zaproponowała im nocleg.
Sylvia i Jenny nie musiały nikogo pytać o pozwolenie. Tata szukał gdzieś
daleko pracy, a mama akurat siedziała w więzieniu za drobne kradzieże.
Zostały.
Rodzina zastępcza
Gdy Lester Likens dowiedział się, że jego żona przebywa w więzieniu,
postanowił odnaleźć córki. Zabrał ze sobą najstarszego syna, 19-letniego
Danny'ego. Szukali ich długo i na próżno. Dopiero od Darlene
dowiedzieli się, że dziewczynki są w domu pani Baniszewski.
Lester pojawił się u "pani Wright" dosyć późno, zmęczony całym dniem
poszukiwań. Opowiedział Gertrude o sobie i swojej rodzinie. Gospodyni
zaoferowała mu nocleg na kanapie w pokoju gościnnym, co przyjął z
wdzięcznością. Następnego dnia Likens zaproponował pani Baniszewski
pracę jako opiekunka. Kobieta zgodziła się zająć Sylvią i Jenny za 20
dolarów tygodniowo.
Ponad rok później, w trakcie procesu, na pytanie, czy jako ojciec
sprawdził warunki, w jakich zostawia córki, Lester odpowie, że nie.
Gdyby to zrobił, z pewnością zauważyłby brak ogrzewania w domu, zbyt
małą liczbę łóżek, jedynie 3 łyżki w kuchennej szufladzie. A tak oddał
swoje dzieci pod opiekę kobiecie, o której nie wiedział nic. Zauważył
tylko, że Gertrude ma dużą rodzinę, ale za to nie ma prawie pieniędzy na
jej utrzymanie.
Opuszczając dom "pani Wright" Likens dał jej brzemienną w skutkach radę:
Musisz trzymać te dziewczyny krótko, bo matka pozwalała im na wszystko.
Kim była Sylvia Likens?
Tego jak wyglądała, możemy dowiedzieć się tylko z fotografii. Widać na
niej ładną, nieco piegowatą nastolatkę o ciemnych, lekko kręconych
włosach. Nie wyróżniała się niczym szczególnym. Chodziła do kościoła,
uczyła się średnio. Lubiła jeździć na rolkach i tańczyć. Pomagała innym,
była pogodna, choć nieco nieśmiała. Uśmiechała się nie pokazując zębów,
ponieważ brakowało jej jednego z przodu (pamiątka z dzieciństwa po
zabawach ze starszym bratem). Chciała zarabiać. Czasem opiekowała się
dziećmi, czasem prasowała ubrania. Lubiła słuchać muzyki, jej ulubionym
zespołem byli The Beatles. Przyjemność sprawiało jej śpiewanie. Kiedy
mieszkała u pani Baniszewski, często robiła to, aby zabawić Stephanie,
córkę Gertrude.
Sylvia czuła się w swojej rodzinie nieco dziwnie, może dlatego, że
urodziła się pomiędzy dwoma parami bliźniąt. Danny i Diana byli od niej 2
lata starsi, a Jenny i Benny rok młodsi.
Rodzinie Likens nigdy dobrze się nie powodziło pod względem finansowym, w
czym nie pomagały częste zawirowania w związku Lestera i Betty -
dramatyczne rozstania i spektakularne powroty. W dodatku Sylvia czuła
się nieco zaniedbana, ponieważ większość uwagi rodziców była skierowana
na dwie pary bliźniąt i niepełnosprawną Jenny.
W wieku 16 lat dziewczyna już ponad 13 razy zmieniała miejsce
zamieszkania. Gdy rodzice stwierdzali, że dziewczynki będą im
przeszkadzać ,bez skrupułów zostawiali Sylvię i Jenny pod opieką babci.
Wydawało się, że siostry są ze sobą bardzo blisko związane. Kiedy razem
wybierały się na rolki, Sylvia zakładała Jenny rolkę na zdrową nogę i
kręciła kółkami po to, aby siostra na swój sposób również poznała ten
sport.
Początek problemów
Pierwszy tydzień spędzony w domu pani Baniszewski upłynął dziewczynom
spokojnie. Poznały resztę dzieci i nową szkołę. W drugim tygodniu
zaczęły pojawiać się problemy. Gertrude nie dostała w terminie
obiecanych 20 $ za opiekę nad dziewczynkami. Nie omieszkała się im o tym
powiedzieć w typowy dla siebie sposób:
Zajmuję się wami, wy dwie suki i nic z tego nie mam! Siostry zostały za to ukarane - leżały na łóżku i dostawały klapsy na gołe pośladki. Zapłata przyszła następnego dnia.
Kilka dni później Betty i Lester mieli kilka dni wolnych od pracy i
przyjechali odwiedzić córki. Ani podczas tych, ani w czasie kolejnych
spotkań z rodzicami dziewczynki nie powiedziały słowa o tym, jak są
traktowane w tym domu.
Następny tydzień przyniósł kolejną awanturę i karę. Pani Baniszewski
uznała, że Sylvia namawia inne dzieci do drobnych kradzieży. Przy okazji
oskarżyła ją o trzy inne rzeczy - nieuczciwość, brak dbałości o
czystość i - wreszcie - rozwiązłość.
Na ile te oskarżenia były spójne z rzeczywistością? Betty oskarżono
kiedyś o kradzież ze sklepu, ale to Sylvia przyznała się do tego.
Gertrude uważała jednak, że podopieczna nadal kradnie i trzeba ją za to
karać. Nie była to prawda. Czasami cała rodzina Sylvii zajmowała się
zbieraniem butelek, by oddać je do skupu. Jednak pani Baniszewski
uparcie twierdziła, że dziewczyna kradła te butelki. Kwestia dbania o
higienę również wydawała się sporna. Sylvia dbała o siebie, a jeśli nie
zawsze była czysta i pachnąca, wynikało to raczej z warunków, w jakich
przebywała. Prawdopodobnie była też dziewicą, co nie znaczyło, że nie
flirtowała z chłopcami, ale trudno określać ją jako rozwiązłą.
Gertrude Baniszewski prawdopodobnie oskarżała dziewczynę o to, czego
sama najbardziej się obawiała i co potępiała. Nie ma żadnych dowodów na
to, by cokolwiek ukradła, ale z pewnością myślała o tym bardzo często.
Jej higiena osobista, jak i całego jej domu, była na niskim poziomie.
Ciągle chora, musiała radzić sobie sama z gromadką dzieci. Bardzo
obawiała się również o reputację swoją i córek. Dwa razy zaszła w ciążę,
będąc w związku pozamałżeńskim. Natomiast jedna z jej córek, 17-letnia
Paula, "wpadła" z żonatym mężczyzną.
Na początku swojego pobytu u pani Baniszewski Sylvia co niedzielę
chodziła do kościoła razem z dziećmi Gertrude. Pewnego razu Paula
naskarżyła na Sylvię matce. Nastolatka rzekomo strasznie obżerała się
podczas posiłków podawanych w kościele. Pani Baniszewski razem z dziećmi
wymyśliła za to specjalną karę, która - tak jak i wszystkie inne -
miała ścisły związek z rodzajem przewinienia. Podczas kolacji kiełbaska
Sylvii powędrowała z rąk do rąk dookoła stołu i została nafaszerowana
różnymi przyprawami. Gdy wróciła do dziewczyny, ta oczywiście musiała ją
zjeść. Kiełbaska była tak okropna, że Sylvia natychmiast wszystko
zwymiotowała. Zmuszono ją więc do zjedzenia własnych wymiocin.
Może to lubiła?
Gdy przerażająca zbrodnia z października 1965 roku wyszła na jaw, prawie
we wszystkich gazetach zadawano pytanie: dlaczego Sylvia nie uciekła z
tego domu? Może była masochistką?
Postawę dziewczyny może wyjaśnić przyglądając się jej rodzinie. Sylvia
nie widziała w niej zbyt wielu przykładów odpowiedniego zachowania. W
pewnym sensie została wychowana w przyzwyczajeniu do ciągłego ponoszenia
kar. Pierwsze nie były może sprawiedliwe, ale też trudno nazwać je
drastycznymi. Młodość ma swoje prawa, robi się różne rzeczy i ponoszenie
za to konsekwencji jest, według dorosłych, normalne i akceptowane.
Jednak ten rodzaj myślenie boleśnie odbił się na Sylvii.
W 1965 roku w sąsiedztwie pani Baniszewski zamieszkali państwo
Vermillion. Phyllis Vermillion pracowała na nocna zmianę i potrzebowała
opiekunki do swoich dzieci. Wpadła na pomysł, by zatrudnić do tego panią
Baniszewski. Zauważyła, że kobieta zajmuje się gromadką swoich dziećmi i
dwiema obcymi dziewczynami. Mogłaby zatem zająć się i dzieciakami
Phyllis. Postanowiła odwiedzić sąsiadkę wraz z mężem.
Państwo Vermillion usiedli przy stole i pili kawę, gdy naglę dzieci
Gertrude zaczęły się sprzeczać. Mały Dennis wybuchnął płaczem. Phyllis
zauważyła młodą, ładną, nieco nieśmiałą dziewczynę z podbitym okiem..
Gertrude przedstawiła ją jako Sylvię, a Paula dodała, że to ona podbiła
jej oko. Chwilę wcześniej Paula nalała do szklanki gorącej wody i
rzuciła nią w dziewczynę. Po tej wizycie Phyllis postanowiła znaleźć
inną opiekunkę. Jednocześnie kobieta nie widziała w postępowaniu
Gertrude i Pauli niczego, o czym mogłaby powiadomić policję.
Na początku października pani Vermillion po raz kolejny spotkała się z
rodziną Baniszewskich. Widziała też Sylvię. Dziewczyna nadal wyglądała
okropnie. Tym razem miała podbite drugie oko i rozcięte usta. Obok niej
stała Paula, która od razu pochwaliła się, że to ona tak urządziła
koleżankę. Po tych słowach znów zaczęła bić bezbronną dziewczynę pasem. A
Phyllis po raz kolejny nie zareagowała.
Sylvia prawdopodobnie w ogóle nie myślała o ucieczce. Bo niby dokąd?
Uciec, by spać na ulicy? Równie dobrze mogła zostać w tym domu, nawet
związana i zamknięta w piwnicy, co nastąpiło w niedalekiej przyszłości.
Był też moment, w którym Sylvia i jej siostra skarżyły się na swój los.
Jednak nikt nie wziął ich słów poważnie. Wtedy zamilkły. Warto wspomnieć
również o częstym pytaniu, jakie zadawała sobie Sylvia - czemu ludzie
jej nie lubią? Nie znała odpowiedzi. Wiedziała natomiast, że gdyby się
poskarżyła, to - o ile ktoś by jej wreszcie uwierzył - musiałby
opowiedzieć przez co przeszła. Traktowano ją coraz gorzej, a wstyd i
strach powstrzymywały ją coraz silniej przed wyjawieniem prawdy. Siostry
panicznie bały się gniewu Gertrude. Doszła do tego również obawa
Sylvii, że jeśli piśnie komuś choć słowo, pani Baniszewski zemści się na
jej młodszej niepełnosprawnej siostrze.
Zanim zaczęły się tortury
Trzeba pamiętać, że na początku Sylvia nie była bita i karana w okrutny
sposób. W lipcu zdarzało się to okazjonalne, pewną regularność
osiągnęło na przełomie sierpnia i września, by w końcu powtarzać się
codziennie przez długie godziny pod koniec października.
Pierwsze tygodnie pobytu u Gertrude mijały w miarę spokojnie -
podopieczna chodziła z dziećmi do kościoła, słuchała z nimi muzyki,
oglądała telewizję. Spotykała się ze znajomymi. Chodziła też do tej
samej szkoły, co Stephanie i Paula. Razem z całą rodziną jadła posiłki -
przeważnie krakersy lub kanapki. Czasem Gertrude przygotowała zupę, a
wówczas każdy musiał czekać na swoją kolej (w domu był tylko trzy łyżki,
później jedna). Wyglądało to tak, że kiedy jedna osoba skończyła
posiłek, myła łyżkę i wręczała ją kolejnej osobie.
Prawdopodobnie pod koniec sierpnia pani Baniszewski nakryła Sylvię
śpiącą w jednym łóżku z chłopcem. Wybuchła awantura, że nastolatka
będzie w ciąży. Żeby temu zapobiec, Gertrude kilkakrotnie kopnęła
dziewczynę w krocze. Późniejsza autopsja ujawniła przerażające
okaleczenia organów płciowych Sylvii.
Informacja o rzekomej ciąży koleżanki bardzo zdenerwowała Paulę -
przewróciła ją na podłogę i zabroniła kiedykolwiek siadać na krześle. W
ramach rewanżu Sylvia rozpowiedziała w szkole, że Stephanie i Paula są
prostytutkami. Kiedy dowiedział się o tym chłopak Stephanie, pobił
Sylvię. 15-letni Coy Hubbard, ładny chłopiec o ciemnych kręconych
włosach, był nad wiek rozwinięty i często miał problemy w szkole. Po
odpłaceniu dziewczynie za „krzywdę” Stephanie, później często trenował
na niej chwyty judo. Rzucał nią o ściany, a Gertrude karała za
to...Sylvię.
Pani Baniszewski opowiadała dzieciom sąsiadów, że jej podopieczna jest
zła i namawiała je do zemsty. Wynikiem tych działań było wiele bójek,
jak choćby ta z 13-letnią Annie Siscoe, jedną z niewielu koleżanek
Sylvii. Gertrude doniosła, jakoby dziewczyna źle wyrażała się o pani
Siscoe, nazywając ją dziwką itp. Anna uwierzyła i w złości zaatakowała
starszą koleżankę. Podczas szamotaniny Sylvia chwyciła się za brzuch i
krzyknęła: "Och, moje dziecko!" Mimo że nadal była dziewicą, uwierzyła,
że jest w ciąży. Jak widać, nie miała zbyt dużego pojęcia o tym, skąd
się biorą dzieci.
Nastolatka czuła się napiętnowana krążącymi na jej temat plotkami,
zwłaszcza tymi dotyczącymi rozwiązłości. Żeby odreagować, mogła
rozsiewać podobne plotki o innych dziewczynach, choć z drugiej strony
bardziej prawdopodobne jest to, że stała za tym Gertrude, która chciała
jak najbardziej zniechęcić ludzi do Sylvii.
W tym samym czasie Paula znalazła sobie nową zabawę. Wielką przyjemność
sprawiało jej ciskanie czym popadnie w głowę współlokatorki - nożami,
talerzami, puszkami... Wszystkim, co było pod ręką. Pani Baniszewski
zmuszała również Jenny, siostrę Sylvii, do zadawania jej ciosów. Gdy za
pierwszym razem dziewczynka odmówiła, Gertrude z całej siły uderzyła ją w
twarz. Później praworęczna Jenny "biła" siostrę lewą ręką, żeby nie
zrobić jej krzywdy.
(Nie)Seksualne tortury
Na początku października Sylvia przestała chodzić do szkoły. Nie miała
stroju na zajęcia w-f, a Gertrude nie chciała jej dać na niego
pieniędzy. Pewnego dnia nastolatka wróciła ze szkoły, przynosząc ze sobą
strój gimnastyczny. Powiedziała, że go znalazła, ale opiekunka uznała,
że dziewczyna kłamie i go ukradła. Prawdopodobnie miała rację. W czasie
awantury Sylvia przyznała się do kradzieży. Pani Baniszewski uderzyła
ją, a gdy Sylvia upadła na podłogę, zaczęła kopać i bić pasem. Po chwili
zmieniła rodzaj kary. Przypomniała sobie o rozwiązłości dziewczyny,
więc kolejne ciosy spadły na jej krocze. Później Gertrude wróciła
pamięcią do kradzieży, co zaowocowało przypalaniem "lepkich palców"
dziewczyny. Na koniec po raz kolejny wychłostała ją pasem.
Przypalanie i używanie ognia stało się ulubionym sposobem karania
dziewczyny. Gertrude i jej dzieci zaczęli przypalać Sylvię papierosami i
zapałkami. Paula tak mocno biła dziewczynę, że w końcu złamała sobie
rękę - później biła więc ręką w gipsie. Torturowanie Sylvii - bicie,
przypalanie, kopanie, trenowanie ciosów - upowszechniło się jako
najlepszy sposób spędzania czasu dla dzieciaków z okolicy. Wkrótce
dziewczyna miała połamane wszystkie paznokcie, a także prawie odgryzła
sobie dolną wargę.
Zastanawiające, że Gertrude i dzieci robili z tą dziewczyną wszystko, co
tylko przychodziło im do głowy, ale powstrzymywali się przed
wykorzystywaniem seksualnym. Choć pani Baniszewski kopała dziewczynę w
kroczę, nie dotykała Sylvii w sposób sugerujący, że jest lesbijką. Żaden
z chłopców, jakkolwiek podnieconych torturowaniem dziewczyny, nigdy jej
nie zgwałcił ani nie zmuszał do seksu oralnego. Autopsja ujawniła rany
narządów płciowych ofiary, ale spowodowały je uderzenia, a nie gwałt. W
jej ciele nie znaleziono śladów nasienia. Być może odpowiedzią na to
jest autentyczna wiara oprawców w rozwiązłość Sylwii, a co za tym idzie -
obawa przed chorobami, jakimi mogłaby ich zarazić.
Jest coraz gorzej
Pewnego dnia pani Baniszewski bardzo zdenerwowała się na Sylwię,
ponieważ dowiedziała się, że dziewczyna ma przy sobie większą sumę
pieniędzy. Założyła, że pieniądze pochodzą z kradzieży lub prostytucji,
bo przecież Sylvia nie mogła ich zdobyć dzięki oddaniu do skupu
uzbieranych butelek. Gdy w domu zebrała się grupka dzieci, Gertrude
zmusiła podopieczną do zdjęcia wszystkich ubrań. Dziewczyna posłusznie
wykonała polecenie i naga stanęła przed rodziną. Wtedy pani domu
brutalnie wsadziła jej pustą butelkę do pochwy. W tym momencie do domu
weszła Stephanie. Kiedy zobaczyła rozebraną Sylvię z wystającą spomiędzy
nóg butelką, podbiegła do niej i zaczęła bić. Nie wiedziała, że to
przedstawienie zaaranżowała matka.
Pewnej październikowej nocy Sylvia zmoczyła łóżko, prawdopodobnie z
powodu ciągłego strachu, w jakim żyła albo jej podbrzusze było już tak
zmasakrowane, że nie była w stanie utrzymać moczu. Tak czy inaczej, od
tej pory Sylvia miała mieszkać w piwnicy, ponieważ nie nadawała się do
życia z ludźmi. Paula zakazała jej też korzystać z łazienki.
W tym samym czasie oprawcy wymyślili nową zabawę. Wiązali dziewczynę,
napełniali starą wannę wrzątkiem i wrzucali do niej brudasa. Często
uczestniczył w tym14-letni Richard "Ricky" Hobbs. Gertrude i Paula
czasem wrzucały związaną Sylvię do pustej wanny, gdzie rówieśniczka
wcierała sól w jej ciągle otwarte rany.
Od tej pory ofiara prawie ciągle była naga. Dzieci wymyśliły kolejną
torturę. Oprócz rutynowego już bicia, kopania, podpalania i kłucia
nagiej dziewczyny zaczęły jeszcze spychać ją ze schodów. Gdy Sylvia
spadła, musiała wejść na górę i ponownie ją spychano.
Od czasu do czasu nastolatka mogła wyjść z piwnicy i dostać coś do
jedzenia, najczęściej zupę, którą musiała jeść rękoma. Gdy tylko
zaczynała posiłek, John zabierał jej talerz. Z jedzeniem łączy się tez
kolejna zabawa - John i Gertrude zmuszali Sylwię, by zjadała odchody i
piła mocz.
Znikąd pomocy
Gdyby odpowiedni ludzie zareagowali nieco inaczej, Sylvia prawdopodobnie
nadal by żyła. Pierwszą "winną" była starsza siostra Sylvi i Jane,
Diana Shoemaker. Dziewczyny kilka razy zwracały jej uwagę na to, że
jedna z nich jest za wszystko karana - nawet za rzeczy, których nie
zrobiła. Diana nie przywiązywała jednak należytej wagi do słów młodszych
sióstr. Wiedziała, że nikt nie lubi kar, ale Sylvia z pewnością musiała
być winna. Inaczej by ich nie było.
Pani Baniszewski czasem przyjmowała w swoim domu gości. Jednym z nich
była wspomniana już Phyllis Vermillion, która nie zareagowała mimo
naocznych dowodów. W domu Gertrude bywała także 12-letnia Judy Duke,
która kilka razy opowiadała swojej mamie o tym, jak wszyscy traktują
Sylvię. Pani Duke pomyślała tylko, że Sylvia zasłużyła sobie na takie
traktowanie. Także pastor Roy Julian starał się odwiedzać wiernych
swojej parafii. U pani Baniszewski był we wrześniu. Usiedli w salonie i
Gertrude zaczęła uskarżać się na swojego męża, problemy zdrowotne,
problemy z dziećmi. Skarżyła się też na Sylvię jako tę najgorszą.
Oskarżała nastolatkę o spotykanie się ze starszymi mężczyznami za
pieniądze. Wielebny kojarzył młodą, ładną dziewczynę i był wstrząśnięty
tymi informacjami. Chciał porozmawiać z Sylwią, ale Gertrude poradziła,
żeby lepiej spytał jej siostrę. Jenny bardzo bała się opiekunki, więc
mechanicznie wyrecytowała kilka z "przewinień" starszej siostry:
Ciągle oszukiwała. W nocy, gdy wszyscy spaliśmy ona wykradała się do kuchni i opróżniała lodówkę.
Jenny miała nadzieję, że pani Baniszewski nie każe jej opowiadać o
seksualnych "przestępstwach" Sylvii. Na szczęście to, co powiedziała
wystarczyło. Wspólnie odmówili modlitwę i pastor opuścił dom. Pojawił
się kilka tygodni później i Gertrude znów zaczęła narzekać na Sylvię.
Powiedziała, że dziewczyna oczernia jej córkę, rozpowiadając jakoby była
prostytutką. Gospodyni broniła Pauli, mówiąc:
Ale ja znam moją córkę. Znam też Sylvię. To nie Paula będzie miała dziecko, tylko Sylvia.
Wielebnego niepokoiła wielka nienawiść córki pani Baniszewski w
stosunku do rówieśniczki. Gertrude twierdziła, że jest dokładnie
odwrotnie. Po tych słowach Roy Julian opuścił dom pani Baniszewski. Była
to jego ostatnia wizyta.
Tak blisko, tak daleko
W październiku Diana Shoemaker przyszła odwiedzić siostry. Gertrude nie
mogła pozwolić, by zobaczyła, w jakich warunkach mieszkają dziewczyny, a
zwłaszcza Sylvia. Nie wpuściła jej więc do domu mówiąc, że Betty i
Lester zabronili im kontaktu ze starszą siostrą. Diana nalegała, ale
Gertrude zagroziła wezwaniem policji. Do spotkania doszło jednak kilka
dni później. Jenny spotkała Dianę na ulicy na krótko przed śmiercią
Sylvii. Dziewczyna powiedziała tylko, że nie może z nią rozmawiać, bo
będzie miała problemy i uciekła. Diany to nie zastanowiło.
Ktoś jednak próbował interweniować w tej sprawie. Opieka społeczna
dostała anonimową informację, że w domu pani Baniszewski jest dziewczyna
w bardzo złym stanie. Wkrótce do drzwi Gertrude zapukała pielęgniarka.
Gospodyni wpuściła ją. Kobieta przedstawiła się i powiedziała, w jakiej
sprawie przychodzi. Chciała zobaczyć dziewczynę, której dotyczyło
zgłoszenie. W pokoju, gdzie rozmawiały gospodyni i pielęgniarka, była
również Jenny. Bardzo bała się reakcji pani Baniszewski, ale miała też
wielką nadzieję na ratunek. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie,
Gertrude, by podopieczna siedziała cicho. Oczy pani Baniszewski wyraźnie
ostrzegały: jeśli powiesz coś na temat Sylvii, będziesz traktowana tak
samo jak ona. Gertrude kazała dziewczynie iść do kuchni i pozmywać
naczynia. Jenny usłuchała bez szemrania.
Kobiety zostały same i mogły spokojnie porozmawiać.
- Wiem o kim pani mówi - zaczęła Gertrude - Chodzi o siostrę Jenny,
Sylvię. Ma blizny na całym ciele. Dziewczyna w ogóle o siebie nie dbała,
więc wyrzuciłam ją z domu. Nie jest godna, by z nami mieszkać. To
prostytutka. - zamilkła na chwilę - Nie mam pojęcia, gdzie się teraz
podziewa - dodała na koniec.
Spotkanie odbyło się w pokoju nad piwnicą, gdzie leżała związana Sylvia.
Pracownica opieki społecznej wróciła do biura. W dokumentach zanotowała,
że była na miejscu, sprawdziła informację i nic więcej nie można zrobić
w tej sprawie.
Pięć dni przed śmiercią Sylvii w domu pani Baniszewski była nawet
policja. Wezwała ją Gertrude. Do mieszkania dobijał się Robert Bruce
Hanlon. Mężczyzna chciał odzyskać rzeczy, które dzieci Gertrude ukradły
mu z piwnicy. Kiedy przyjechali policjanci, Robert wchodził do
mieszkania przez okno. Został zatrzymany.
Wszystko to widzieli ze swojego samochodu Phyllis i Ray Vermillion.
Zeznawali jako świadkowie i dzięki temu Roberta udało się oczyścić z
zarzutów. Nawet przy nadarzającej się okazji Phyllis nie wspomniała o
tym, czego była świadkiem w domu sąsiadki.
Ostatni weekend
Weekend rozpoczął się dla Sylvii mniej okrutnie niż zazwyczaj. Gertrude
pozwoliła jej spać na górze, w normalnym łóżku, ale pod warunkiem, że
John, Coy i Stephanie przywiążą ją do niego. Dziewczyna nie mogła więc
wyjść do łazienki.
- Nie pójdziesz do łazienki dopóki nie oduczysz się sikania do łóżka -
powiedziała na dobranoc Gertrude. Groźba nie poskutkowała - w nocy
Sylvia zmoczyła łóżko.
Sobotni poranek rozpoczął przymusowy striptiz. Nastolatka musiała znów
wsadzać sobie do pochwy butelkę. Opiekunka postanowiła zemścić się na
dziewczynie za to, że szkalowała jej dzieci w szkole.
- Oczerniałaś moje dzieci, teraz ja napiętnuję ciebie - powiedziała.
Kazała Ricky'emu zrobić Sylvii "tatuaż". Chłopiec chętnie wykonał
zadanie. Rozebrali, związali i zakneblowali ofiarę. Potem Gertrude
rozgrzała igłę i wypaliła na skórze dziewczyny litery "I'm" (jestem).
Oddała igłę Ricky'emu, by dokończył dzieła. Chłopiec z wielkim
przejęciem zaczął wypalać kolejne litery na brzuchu Sylvii. W pewnym
momencie przerwał i spytał pani Baniszewski, jak się pisze "prostitute"
(prostytutka). Gospodyni napisała ten wyraz na kartce i Ricky wrócił do
pracy.
Kilka minut później Ricky, Paula i dziesięcioletnia Shirley postanowili
wypalić jeszcze jedną literę na ciele Sylwii - "S". Nie do końca
wiadomo, co miała ona oznaczać - S jak Sylvia lub S jak slave
(niewolnik). Chłopiec wypalił połowę litery na piersi ofiary. Zawołali
Jenny, by dokończyła. Siostra Sylvii była przerażona. Gdy próbowała
odmówić, została uderzona. Dzieci straszyły ją, że jeśli tego nie zrobi,
sama też zostanie przypalona. Mimo to odmówiła. Literę "S" dokończyła
Shirley. Zrobiła to jednak tak niefortunnie, że zamiast "S" wyszło "3".
Gertrude zawołała resztę dzieci i zaczęła szydzić z Sylvii.
- I co teraz zrobisz? Nie wyjdziesz za mąż, nigdy się nie rozbierzesz. Co teraz zrobisz? - pytała złośliwie.
- Teraz już nic nie mogę zrobić. To już tam jest - odpowiedziała Sylvia
płacząc i dławiąc się.
Wieczorem wróciła do piwnicy. Tam Coy Hubbard znów trenował na niej
karate. Później przyszła Jenny. Sylvia powiedziała jej, że umiera i jest
tego pewna.
Tej nocy zmaltretowana nastolatka również spała na górze. Następnego
dnia, po południu, Gertrude i Stephanie wykąpały dziewczynę. Tym razem
woda była ciepła, nie wrząca.
Po kąpieli pani Baniszewski zmusiła Sylvię by napisała list do rodziców.
Dziewczyna chciała zacząć jak zwykle słowami "Kochana Mamo i Tato", ale
Gertrude kazała jej napisać bardziej oficjalnie: "Do Pana i Pani
Likens". Po śmierci Sylvii opiekunka przekazała ten list policji.
Zeznała też, że dziewczyna zniknęła kilka dni wcześniej, a na podwórku
znaleźli tylko ten list.
Brzmiał on mniej więcej tak:
Do Pana i Pani Likens,
W środku nocy byłam z grupą chłopców. Powiedzieli, że mi zapłacą, jeśli
przyniosę rzeczy, które miałam w samochodzie. Dostali to, co chcieli...
i pobili mnie, zostawiając na twarzy i całym ciele blizny.
Na brzuchu wycieli mi napis: Jestem prostytutką i jestem z tego dumna.
Zrobiłam wszystko, co mogłam zrobić, by Gertrude była na mnie wściekła i
wydała więcej pieniędzy niż miała. Zniszczyłam nowy materac. Gertrude
musiała też zapłacić za lekarza, na którego nie było jej stać.
Przyprawiłam ją i jej dzieci o chorobę nerwową...
Kobieta wpadła na pomysł, by wywieźć dziewczynę na wysypisko. Mieli to
zrobić John i Jenny. Ale wcześniej Sylvia spróbowała uciec z domu.
Osłabiona i przeraźliwie okaleczona zaczęła biec w stronę drzwi
wejściowych. Pani Baniszewski złapała ją, gdy dziewczyna już miała
wybiec na ganek.
Zaciągnęła ją do kuchni i zaproponowała tosta.
Sylvia odmówiła, nie mogła nic przełknąć. Rozwścieczona Gertrude zaczęła
ją bić po twarzy metalowym prętem.
Sylvia znów trafiła do piwnicy. Została związana, a opiekunka przyniosła
jej paczkę krakersów. Być może nie chciała by dziewczyna umarła,
przynajmniej nie w domu. Sylvia powiedziała, żeby Gertrude dała to psu,
który jest bardziej głodny niż ona. Prawdopodobnie ofiara wiedziała, że
nie ma już nic do stracenia i dlatego odważyła się na bunt. W odpowiedzi
kobieta kilka razu uderzyła ją w brzuch.
Następny dzień, niedziela 24 października, zaczął się od bicia. Pani
Baniszewski bujała się na krześle, siedząc nad Sylvią. Krzesło złamało
się zanim dosięgnęło dziewczyny. Zdenerwowana kobieta chciała uderzyć
Sylvię łopatą, jednak biorąc zamach trafiła w siebie, fundując sobie
potężnego siniaka pod okiem. Wtedy do piwnicy zszedł Coy Hubbard i
uderzył nastolatkę w głowę kijem od szczotki. Dziewczyna straciła
przytomność. Oprawcy stracili nią zainteresowanie i wyszli z piwnicy.
W nocy Sylvia robiła dużo hałasu. Uderzała szuflą od węgla o podłogę.
Sąsiedzi się obudzili, narzekali na hałasy, jednak nie wezwali policji.
Następnego dnia zabrano dziewczynę na górę. Wzięła kolejną normalną
kąpiel. Gdy Stephanie i Ricky wyciągnęli ją z wody, zauważyli, że nie
oddycha. Stephanie próbowała ratować nastolatkę metodą usta-usta. Na
próżno. Sylvia nie żyła.
Gertrude kazała Ricky'emu wezwać policję. Gdy policjanci przybyli na
miejsce, pani Baniszewski wręczyła im list, który wcześniej napisała
Sylvia. Kobieta miała nadzieję, że to oczyści ją z jakichkolwiek
podejrzeń. Zanim funkcjonaiusze spojrzeli na kartkę papieru, podbiegła
do nich wystraszona i przerażona Jenny i wyszeptała:
Zabierzcie mnie stąd, to opowiem wam o wszystkim.
Tak zakończyła się historia tragicznego życia Sylvii Likens. Tylko dwaj oprawcy dostali surowe kary. Matka podżegająca dzieci do znęcania się nad dziewczyną otrzymała dożywocie. Wyszła po 20 latach za dobre sprawowanie. Pięć lat później umarła na raka płuc. Jej najstarsza córka Paula również dostała karę dożywotniego pozbawienia wolności. Opuściła jednak więzienie po dziesięciu latach odsiadki. Najmłodsi sprawcy, dzieci Gertrudy w wieku 11-12 ze względu na swój wiek uniknęły kary. Ich starsi koledzy wyszli z więzienia po kilku latach. Wszyscy po odzyskaniu wolności zmienili nazwisko i rozpoczęli nowe życie. Do czasu!
Paula Baniszewski z nową tożsamością jako Paula Pace wyszła za mąż i urodziła dziecko. W 1998 roku, czyli 34 lata po tym jak z matką torturowała Sylvię Likens, rozpoczęła pracę jako pomocnik pedagoga w jednym z liceów w stanie Iowa. Sprawa wyszła na jaw dopiero niedawno, bo dwa miesiące temu, kiedy ktoś anonimowy zaalarmował dyrekcję i znajomych na facebooku, że w szkole pracuje "sławna" sadystka i morderczyni. 65 letnia obecnie kobieta została zawieszona, a po kolejnym głosowaniu rady nauczycielskiej zwolniona z placówki.
Jak widać historia makabrycznie torturowanej szesnastolatki jest wciąż żywa. Czy sprawcy tego czynu zasługują na wybaczenie? Wierzycie w ich skruchę i resocjalizację? W końcu od tych wydarzeń minęło prawie pół wieku, a oni byli wtedy dziećmi wykonujący polecenia chorej psychicznie matki...
Oglądając filmy "The Girl Next Door" czy "An American Crime" które w brutalnie realistyczny sposób zekranizowały to co działo się za zamkniętymi drzwiami rodziny Baniszewski, uważamy, że nie da się tego zapomnieć, a tym bardziej przebaczyć.
Zapraszamy do dyskusji.
